Hayat Bazen Seçim Hakkı Vermez İnsana

Hayat, her zaman istediğimiz gibi ilerlemez.

Bazen planlar yaparız, hayaller kurarız, ama bir anda her şey tersine döner.

Ve o zaman anlarız: Yaşamak, her zaman seçme şansı vermiyor insana.

Kimi zaman kalmak isterken gitmek zorunda kalırsın.

Kimi zaman gülmek isterken, yutkunup susarsın.

Ve kimi zaman sadece “mecbur kaldığın gibi” yaşarsın.

Bu, güçsüzlük değil aslında. Bu, hayata karşı verdiğin sessiz bir mücadeledir.

Kimi zaman güçlü görünürsün, ama içten içe yanarsın — tıpkı kibritin aleviyle kendi kendini tüketmesi gibi.

Hayatın bazı dönemlerinde elimizde sadece kabullenmek kalır.

Ne yaparsak yapalım, bazı şeyleri değiştiremeyiz.

Ama o mecburiyetin içinde bile bir anlam bulmak mümkündür.

Çünkü insan, mecbur kaldığı hayatta bile kendi izini bırakabilir.

Zor koşullarda bile insanlık, sabır ve dirayet gösterebilir.

Belki istediğimiz gibi değil, ama elimizden geldiği gibi yaşarız.

Ve bazen işte o “elimizden geldiği kadar” bile yeterlidir.

Sonuç olarak: Hayat herkese aynı adaleti sunmaz. Ama yaşamak, koşullar ne olursa olsun devam etmeyi seçebilmektir.

Gerçek güç; istediğin gibi yaşamakta değil, mecbur kaldığın gibi yaşarken bile insan kalabilmektedir.